Skip to content

 

Ścianki berlińskie Zabezpieczenia wykopów

Ścianka berlińska jest to konstrukcja oporowa typu lekkiego. Po raz pierwszy została zastosowana podczas budowy metra w Berlinie (U-Bahn) na początku XX wieku. Służy ona do zabezpieczania płytkich i głębokich wykopów, zarówno dużych, szerokoprzestrzennych jak też mniejszych w planie. Praktyczne zastosowanie ma zakres od 1 do 3 kondygnacji podziemnych w zależności od warunków gruntowych i lokalizacyjnych tzn. zabezpiecza wykopy od ok. 3m do ok.10 m. Głębsze wykopy stanowią wyjątki i wymagają bardzo specyficznych uwarunkowań. 

Główne zalety ścianki berlińskiej:

– stosunkowo niski koszt jej wykonania w porównaniu do innych metod,

– łatwość realizacji i elastyczność zastosowania tego rozwiązania,

– możliwość stosowania obudowy wykopu w terenach zurbanizowanych

Obudowa składa się z:

  • pala wykonanego z kształtownika stalowego, np. dwuteownika, (HEB, HEA, IPE, IPN), lub innego pala nośnego np. podwójny ceownik, kosz zbrojeniowy z prętów itp. W zależności od zastosowanego profilu dobiera się technologię pogrążania pala który może być:
    • wbijany przy użyciu młota hydraulicznego lub spalinowego,
    • osadzony we wcześniej wywierconym otworze który wypełnia się zalewką (betonem, gruntonem, zawiesiną cementowo-bentonitową, solidurem)
    • wwibrowany przy pomocy wibromłota
  • Opinki montowanej między palami w trakcie głębienia wykopu. Najczęściej stosuje się opinki drewniane ale mogą być też stalowe, betonowe lub z wyprasek stalowych,

Ścianki berlińskie montaż:

Stosowanie tej technologii polega na umieszczeniu pionowo w gruncie elementów stalowych w zaprojektowanym rozstawie (najczęściej 1,0m do 3,0m) na granicy planowanego wykopu. Podczas pogłębiania wykopu stopniowo wypełnia się odsłonięte przestrzenie pomiędzy słupami opinką. Opinki stalowe i betonowe montuje się „od góry” natomiast belki drewniane instalowane są „od dołu” w miarę postępu robót ziemnych.

Ścianka berlińska jest normalną konstrukcją przenoszącą parcie i do jej wzmocnienia stosuje zwykle przyjęte technologie – rozpieranie, kotwienie itp. Niestety konstrukcja ścianki berlińskiej nie jest szczelna co utrudnia jej wykorzystanie poniżej lustra wody gruntowej. Metody tej nie stosuje się także w bezpośrednim sąsiedztwie wykopu obiektów wrażliwych na osiadania